Do zaprojektowania rekombinowanego białka, niezbędny jest gen izolowany i klonowany do wektora ekspresyjnego. Większość takich białek w zastosowaniach terapeutycznych jest od ludzi, niemniej jednak ulega ekspresji w innych organizmach, takich jak komórki zwierzęce, drożdże lub bakterie. Ludzkie geny są bardzo złożone , w dużej liczbie przypadków zawierają duże introny.
Dlatego także bezbłonową wersję genu w dużej liczbie przypadków otrzymuje się przez przemianę mRNA w cDNA. Ten ostatni nie zawiera regionów regulatorowych, wektory ekspresyjne muszą dostarczać promotor, miejsce wiązania rybosomu i sekwencje terminatora. Wiele problemów wpływa na ekspresję rekombinowanych białek. Organizmy różnią się pod względem kodonów dla każdego aminokwasu, dlatego poziom odpowiednich tRNA zmienia się w współzależności od organizmu. Jeżeli gen rekombinowanego białka używa kodony, które są rzadkie w organizmie gospodarza, mała ilość tRNA zaczyna ograniczać szybkość ekspresji. Dodanie rzadkiego tRNA albo zmiana sekwencji kodującej genu, będącego przedmiotem zainteresowania może rozwiązać ten problem.
Gen dla rekombinowanego białka można także zmodyfikować, by uczynić białko bardziej stabilnym.Zmiana N-końcowego aminokwasu, usunięcie sekwencji PEST albo koekspresja molekularnego białka opiekuńczego, zwiększają stabilność białka. Jeżeli już zbyt duża ilość rekombinowanego białka wytwarzana jest zbyt szybko, może agregować do ciałek inkluzyjnych. Za pomocą regulowanych wektorów ekspresyjnych można kontrolować szybkość, z jaką projektuje się rekombinowane białko.
Więcej informacji na stronie: Otrzymywanie przeciwciał.